غزه
بسم الله الرحمن الرحیم
می‌روم مقنعه‌های سفید شسته‌شده دخترانم را از بالکن بردارم، سرخی شفق توی چشم‌هایم می‌زند و پرتم می‌کند به عکس‌های دیشب غزه... به سرخی آسمان از آتش بمباران‌ها...
گلدانم را وارسی می‌کنم، فلفل‌هایم این‌بار بیشتر درآمده‌اند و دارند بزرگ‌تر می‌شوند، رنگشان هنوز سبز است اما. نمی‌دانم مثل بار قبل قرمز می‌شوند یا نه، بار قبل بزرگ نشدند، آفت زد بهشان و همه را از ریشه کندم. شاخه‌های گوجه‌هایم قد کشیده‌اند، اما هنوز گل نداده‌اند. اصلا قرار بود این گلدان گوجه باشد، این همه فلفل که درآمده، از بذرهایی است که بار قبل داخل خاک مانده بود؛ حالا کل گلدان را گرفته‌اند و باید دنبال چند شاخه گوجه بگردم وسطشان. دو ورقه نازک گوجه را زیر خاک گذاشتم و حالا آن بذرها سبز شده‌اند. جانم فدایش که فرمود و چه کسی جز خدا دانه‌هایتان را می‌رویاند؟ أانتم تزرعونها؟ ام نحن الزارعون...
حالا اما یک جایی از این عالم، زندگی‌ها دارد نابود می‌شود، بذرها دارد می‌سوزد، درخت‌های زیتون آتش گرفته است و جان‌ها، جان‌های شریف کودکان....
چطور می‌توانم بی‌تفاوت باشم... امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء...
