دلتنگی…

بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم

دلتنگی برای شما شبیه هیچ‌چیز نیست، حتی شبیه دلتنگی برای پدرومادرم...

دلتنگی برای شما شبیه قبض روح است،... انگار یکی چنگ می‌اندازد داخل سینه‌ات و قلبت را بیرون می‌آورد و با مغناطیسی قوی، فوق همه جاذبه‌های عالم، می کشد به سمت سرزمین شما... جوری که روحت دیگر توان ماندن در بدنت ندارد... بعد دیگر چشم‌ها فقط یک تصویر می‌بیند و مغز یک سری خاطره‌های خاص را مرور می‌کند و اگر اشک نریزی، شک ندارم، جان می‌دهی...

و من فکر می‌کنم اگر کسی این دلتنگی را تجربه نکند، ناکام از دنیا رفته است؛ جوان باشد یا پیر...

اصلا این دنیا چه چیز ارزشمندی دارد جز داشتن شما؟...

دلتنگی‌هایی که با مداحی‌های عربی روزی‌ام می‌شود، نوش جانم، اما به رجب و شعبان خیلی امید بسته‌ام که دیداری تازه شود آقای من! ان‌ لنا فیک املا طویلا کثیرا... بطلب... من حیث لایحتسب... به حساب قواعد دنیا، دستم خالی است و هیچ امکانی نیست... به حساب لطف و کرم امام رضا، همه‌چیز شدنی است... بیم و امیدم را به دیدار سحری در کربلا به آرامش وصل مبدل بفرما، ای عهده‌دار مردم بی‌دست‌وپا حسین...

خانه… و تو چه می‌دانی که خانه چیست؟!

بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم

از شروع مدرسه‌ها، اکثریت قریب‌به‌اتفاق صبح‌ها را یا رفته بودم دفتر، یا جلسه مدرسه بچه‌ها.

آخر هفته پیش اعلام کردم هفته بعد را دفتر نمی‌روم و مرخصی هستم برای اینکه به حجم بالای ویرایش‌هایی که موعد تحویلشان نزدیک است برس. یکشنبه فقط رفتم که یک جلسه به‌غایت چالشی داشتیم و حال بد آن جلسه را هیچ چیز نشست و نبرد، جز اشک‌های بی‌امان دوشنبه‌شب که سخنران هیئت بعد از جلسات متمادی که جشن بود، دل سیر روضه امام حسین‌جانم را خواند و من بغض چند‌هفته‌ای را زار زدم.

امروز سومین روز خانه ماندن است. دیروز خیلی رویایی بود. همسرجان دخترها را رساند مدرسه و برگرداند و من پایم را از خانه بیرون نگذاشتم. کارهایم با سرعت فوق‌العاده‌ای انجام شدند، آنقدری که خودم باورم نمی‌شد و از روزم، نور می‌بارید.

امروز هم به کارهای دیگری رسیدم و در میانه کارها، وقتی لازم شد قرآن بیاورم که سوره فاطر را مرور کنم، قرآن همسرجان را برداشتم؛ همان قرآن جلدسبز چاپ عربستان که شب‌های جمعه سوره واقعه را با آن می‌خواند... بعد در حالی که نور و آرامش در خانه منتشر می‌شد، من بودم و منظره گلدان محبوبم، دفتر زیبایم، لبتاپ عزیزم و قرآن دوست‌داشتنی‌ام... عکس این منظره را گرفتم که یادم بماند خانه یعنی آرامش... خانه یعنی مسکن... خانه یعنی ماوا...

من این روزها چالش کم نداشتم، فشارهای وحشتناک کاری را تحمل کردم ‌و هرجا کم آوردم، از پای کار بلند شدم و به خانه رسیدگی کردم، غذا پختم، دست بچه‌ها را گرفتم و بردم جای محبوبشان، نشستم کنارشان چای خوردم و به تعریف‌هایشان از مدرسه گوش کردم، بغلشان کردم، چلاندمشان حتی! هرجا کم آوردم به همسرم نگاه کردم و آرام شدم...

من این روزها چالش کم نداشتم و چالش‌ها بیشتر به من فهماند که خانه داشتن و خانواده داشتن، چقدر «پناه» است...

 

بعدانوشت: به زیبایی امروز اضافه شود، نسیم خنک پاییزی، بوی نان تازه که از پنجره می‌آید داخل خانه، صدای ماشین سبزی‌فروشی، و ناهاری که نداریم😊

 

سرزمینت

بسم الله

برای کسی که دلتنگ سرزمین شماست و قلبش از غم فراق آتش گرفته، چه چاره می‌کنید آقای من؟!

پاییز جان

بسم‌الله

بالاخره رسیدی پاییز قشنگم؟!

خوش اومدی...

امیدوارم برامون پر از برکت و بارون و امنیت و تلاش و نور باشی...

 

پ.ن: بچه‌ها رو رسوندم مدرسه و حالا در خلوت صبحگاهی دفتر، مداحی گوش می‌دم و راستش، حوصله هیچ کاری ندارم، مطلقا هیچ کاری...

خسته‌ام، چون دیروز بارها و بارها گوش خودم رو کشیدم که بداخلاقی نکنم و این یه روز رو تحمل کنم تا فردا برسه و بچه‌ها برن مدرسه. چالشم چی بود؟ بچه‌ها با گوشی و لبتاپ من کار داشتن و کارهای خودم روی زمین مونده بود و کلافه‌ بودم. نمی‌شد ازشون بگیرم وسایلم رو؟ نه، چون تعهد داده بودن به انجام کاری و من این احساس تعهد و مسئولیت‌پذیریشون برام مهم و ارزشمند بود. مشکلم چی بود؟ از اشتراکی بودن وسایلم کلافه بودم، احساس نادیده گرفتن شدن داشتم و ...

به هر حال تمام شد، ولی من هنوز خسته جنگ دیروز با خودمم. 

برم کار رو شروع کنم به امید خدا...

من الحسین

بسم‌الله

۱- بعضی چیزها را آدم می‌گوید، یا دیگران می‌گویند و تصدیق می‌کند. اما در یک «آن» هایی از زندگی با همه وجود آن چیزها ادراک وفهم می‌کند، به عین الیقین یا حق‌الیقین. وقتی می‌خواهی آن چیزها را که ادراک گروه‌های بگویی، کلماتش مثل قبل می‌شود، ولی حس تو خیلی تفاوت دارد.

عین الیقین اربعین چهل‌سالگی‌ام این است: عشق، فقط امام حسین! 

آن حالی که وقتی عاشقی در قلبت احساس می‌کنی، آن جذبه‌ای که دلت میخواهد قلبت را از سینه‌ات بیرون بکشی و فدای معشوقت کنی،آن چیزی که هستی و سر تا یک قلب تپنده است در محضر محبوب، ممکن است در عشق‌های دیگر هم تجربه کنی، اما فقط وقتی پایداراست که به امام حسین گره بخورد. تنها زمانی می‌توانی در هر حال و هر لحظه عاشق همسر و فرزندانت باشی که این عشق در خدمت امام حسین باشد و تو در خدمت امام حسین باشی.

الی الحسین ۴

بسم‌ الله

 

در این مسیر بودن، هویت تازه‌ای به تو می‌دهد. اسمت می‌شود زائر. عرب‌ها زائر صدایت می‌کنند

الی الحسین ۳

بسم‌الله

 

نجف آن شاهد دلبری است که هنوز به من رخصت کام گرفتن نداده است. انگار بعد از زیارت بیرونمان می‌کند، شاید می‌گوید بروید به سوی حسین، من اما هنوز توی نجف هستم و‌ دلتنگم…

بگذارید در آغوش بابایم بمانم… بابای مهربانم، نکند از من دلخوری که اذن ماندنی نمی‌دهی؟

یه کنج از حرم به من جا بده/ دلم تنگته خدا شاهده…

الی الحسین ۲

بسم‌الله

 

نخل‌ها پر از خرما هستند. احتمالا همین فصل سال بوده که نامه نوشتند بیا، درختانمان ثمر داده و منتظر تو هستیم.

و اوایل پاییز آقای ما رسیده به نزدیک شهری که شمشیرهایشان را برای کشتنش تیز کرده بودند…

الی‌الحسین۱

بسم‌الله

 

۱- همه ترس‌های مسخره‌ام (که باعث شده بود نسبت به رفتن زیارت اربعین حالتی خنثی داشته باشم) به کنار؛ حس و حال همسر جوری بود که نمی‌فهمیدم تصمیمش برای امسال چیست. 

۲- بعد از ترس‌های مسخره که شاید اولین دلیل مصمم شدنم برای بردن بچه‌ها بود، یک حسی داشتم از اینکه امسال بدون بچه‌ها نباید برویم، امسال باید سفرمان خانوادگی باشد یا اصلا نباشد؛ انگار یک‌جور اعلام حضور خانوادگی، بابی انت و امی و اهلی…، یا شاید یکجور استغاثه و توسل خانوادگی برای شفای دردهای روح همه‌مان

۳- فکر می‌کنم در روضه امام حسن بود که دلم روشن بود؛ دلم در یک آن، یک آن ملکوتی، با همه وجود نجف را خواست و کرامت امام حسن هم حاضر بود و انگار اتفاقی که باید می‌افتاد، افتاد. ..

۴- فقط یک جمله گفتم تا بلکه سکوت بشکند: اگر مسیله مالی است، کمی طلا برای فروختن داریم. سکوت شکست و‌ سیل جاری شد. حالا دیگر مسلم بود که خانوادگی می‌رویم. نیازی به فروختن طلا هم نشد.

۵- انتظار همه طول سال یک طرف، انتظار آن وقتی که داری کوله می‌بندی و می‌دانی یک یا دو یا سه روز دیگر راهی می‌شوی هم یک طرف.   ساعتهای آخر دلم دیگر طاقت هیچ چیز را نداشت.  فقططططط میخواستم برویم… فقططططط

۶- از لحظه‌ای که پایت‌ را از خانه بیرون می‌گذاری الی الحسین،  همه چیز فرق می‌کند، حتی اگر بخشی از مسیر سفر مسیری باشد که قبلا هم برای سفرهای دیگر رفته‌ای. 

برای من، وقتی وسط مداحی‌هایی که از ماشین پخش می‌شد، اشک و شوق و دلتنگی و تصور حرم و تمنای زیارت و دعای زیر قبه در هم پیچیده بود، مسئله مرگ  حل شد… در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم/ اصلا به تو افتاد مسیرم که بمیرم...

حسین…

ترس

بسم‌الله

راستش را بخواهی، من می‌ترسم.

من از تنش‌های میان پدر و پسر نوجوان خانه می‌ترسم.

از چالش‌های شغلی همسر می‌ترسم.

از خودم که نمی‌توانم بحران‌ها را مدیریت کنم و خشمم بالا می‌آید می‌ترسم.

و وقتی ترس غالب می‌شود، می‌فهمم تنها چیزی که لازم‌ دارم استغفار است. 

بعد در حالی که به زبانه کشیدن آتش از میان کتف و بال‌هایی که دارند کباب می‌شوند نگاه می‌کنم، استغفار می‌کنم؛ برای خودم، برای همسر و برای پسر...